Informacje o sztukach walki:

O Jujutsu

Jujutsu (jap. 柔術 jūjutsu, dosł. „sztuka ustępliwości”, „sztuka łagodności, miękkości”; jū (柔) – miękkość, łagodność, giętkość, elastyczność, jutsu (術) – sztuka, technika, umiejętność) – tradycyjna, japońska sztuka walki lub metoda walki wręcz, bez broni lub z użyciem małego oręża, stosowana w ataku i obronie, w starciu z jednym albo kilkoma uzbrojonymi lub nieuzbrojonymi przeciwnikami.

Historia Jujutsu

W okresach Nara i Heian (VIII-XII w.) w czasie przyjęć na dworze cesarskim organizowano walki o charakterze rytualnym o nazwie sechie-zumō. W okresie Edo (1600–1868) z tradycji tej powstała sztuka walki w samoobronie (bez broni) o nazwie jūjutsu (柔術). Rozpowszechniły się wówczas szkoły jūjutsu, które zaczęły jednak zanikać wraz z końcem ery samurajów po restauracji Meiji (1868).

W maju 1882 roku Jigorō Kanō (1860–1938), opierając się na jūjutsu stworzył dyscyplinę sportową jūdō (柔道), czyli „drogę miękkości, ustępliwości”. Zorganizował w tokijskiej świątyni Eishō-ji szkołę o nazwie Kōdōkan („miejsce nauki drogi”), stworzył system rang i klas: dan i kyū. Jego wysiłki uzyskały międzynarodowe uznanie, a w swoim kraju został nazwany „ojcem japońskiego wychowania fizycznego”. W 1960 roku jūdō (pol. dżudo) stało się dyscypliną olimpijską.

Etymologi Jujutsu

Ze względu na to, że dżudo (jūdō) wywodzi się z jū-jutsu niektóre wydawnictwa i słowniki traktują jūjutsu i jūdō jako synonimy. Podobnie jest ze słowem yawara, które pojawia się w nazwach niektórych szkół. Jest to japońska wymowa tego samego znaku 柔 o tym samym znaczeniu, czytanego po sinojapońsku jako jū[2].

W nazewnictwie zachodnich (także polskich) sztuk walki pojawiło się przed laty słowo jūjitsu zapisywane w różny sposób: Jiu-Jitsu, jiujitsu, jujitsu, dżu-ditsu itp. Słowo takie o tym samym znaczeniu w języku japońskim nie występuje. Znak 術 nie ma bowiem wymowy jitsu. Z tego powodu np. portugalskie jiu-jitsu brasileiro, to po japońsku ブラジリアン柔術, burajirian jūjutsu.

Zmiana w wymowie jest wynikiem nieporozumień i błędów fonetycznych z przeszłości, kiedy używano wielu różnych, dowolnych transkrypcji (np. w dawnych tekstach niemieckich zapisywano Dschiu Dschitsu). W systemie międzynarodowej transkrypcji Hepburna słowo to pisze się jūjutsu. Natomiast forma jūjitsu (w różnych odmianach zapisu alfabetem łacińskim) – niepoprawna fonetycznie – przyjęła się w różnego rodzaju szkołach walki na Zachodzie.

Sposoby walki Jujutsu

Tradycyjne jujutsu nie było sztuką walki przeznaczoną wyłącznie do obrony. Miało „zniszczyć” przeciwnika i do minimum zmniejszyć możliwość kontrataku. Nie istniało pojęcie „zakazanych technik”. Pełny zakres technik jujutsu obejmował: chwyty (kumi), rzuty (nage), trzymania (osae), dźwignie (kansetsu), duszenia (shime), uderzenia (uchi), kopnięcia (keri) oraz ataki na punkty witalne (kyūsho, tsubo).

Systemy jujutsu wyznają zasadę jū yoku sei gō lub jū yoku gō sei-suru („ustępliwość pokonuje siłę”, „elastyczną ustępliwością pokonać twardą siłę”). Na bazie tej koncepcji wziął się pogląd, że chcąc pokonać silniejszego, słaby nie powinien mu stawiać oporu. Taka postawa w walce przyjęła się jako zasada, że słabszy musi ustąpić, dać się popchnąć lub pociągnąć, aby zniwelować przewagę przeciwnika. Jedna z późniejszych koncepcji jujutsu zapoczątkowana w okresie Meiji (koniec XIX w.) to znana zasada: „ustąp, aby zwyciężyć”. Później na początku XX w. na bazie judo dołączono kolejną zasadę; „minimum wysiłku, maksimum skuteczności”. Istnieje też trzecia, przyjęta głównie przez szkoły oparte na goshin-jitsu (samoobrona judo): „czynić dobro sobie nawzajem, dla dobra ogółu”.

Obecnie większość pozajapońskich szkół jujutsu wprowadza do szkolenia rozwinięte techniki i elementy innych, często lokalnych systemów walki wręcz, dostosowane do potrzeb policji, wojska czy też realnej samoobrony.