Informacje o sztukach walki:

Karate

Karate (jap. 空手 karate) – sztuka walki i sport walki stworzone na Okinawie, w Japonii. Karate obejmuje swoim zasięgiem cały świat. Do chwili obecnej powstało ponad 100 stylów karate.

Jedyną organizacją odpowiedzialną za ruch sportowy karate i uznaną przez Międzynarodowy Komitet Olimpijski jest World Karate Federation (WKF).

Charakterystyczny dla karate jest system stopni uczniowskich i mistrzowskich, stworzony na bazie judo, odrębny w wielu organizacjach i stylach karate.

Od momentu powstania sztuka ta ewoluowała. W wielu stylach aspekt realnej walki został zachowany, a nawet rozwinięty (przykładowo kopnięcie okrężne mawashi-geri nie występowało w oryginalnej sztuce okinawskiej).

W niektórych jednak stylach sztuka ta zmieniła swój charakter z utylitarnego systemu walki (karate okinawskie) na system psychofizycznego doskonalenia się, gdzie na pierwszy plan wysuwa się aspekt „drogi” – jap. dō, chińs. tao (dao) – którą kroczy się całe życie, jako symbolu niekończącego się procesu dążenia do doskonałości. Stąd spotykamy także nazwę karatedo (pisane w transkrypcji Hepburna jako karate-dō). Koreańskim odpowiednikiem karate niesportowego jest tangsudo, a karate nastawionego na rywalizację – taekwondo.

Obecnie istnieją trzy podstawowe kierunki w karate:

• karate jako walka na śmierć i życie (style klasyczne, głównie okinawskie), czyli tzw. karate tradycyjne. Paradoksalnie, z uwagi na ujęcie karate jako walki na śmierć i życie w stylach tych rzadziej przeprowadza się kumite (sparringi);
• karate jako sport z elementami samoobrony (większość stylów), także z przeprowadzaniem zawodów – w ramach tej kategorii stylów trwa zażarta dyskusja na temat zasad, których spójne przyjęcie umożliwiłoby szersze zaistnienie karate na igrzyskach olimpijskich; spory dotyczą m.in. dozwolenia podcięć, kontaktu na głowę, rodzajów ochraniaczy, low-kicków i innych;
• karate jako sposób psychofizycznego doskonalenia – podejście najbliższe taijiquan, nie nastawione bezpośrednio na samoobrone, czy rywalizację, jednak z zachowaniem oryginalnych postaw, wielu kata, ruchów.

Ponieważ karate upowszechniło się jako amatorski sport, w większości stylów wykształciła się potrzeba stworzenia szczegółowej hierarchii stopni, aby zmotywować ćwiczących do rozwoju.

Pochodzenie słowa karate

Słowo to oznacza obecnie „pusta (naga, bez broni) ręka” (空手). Pełna nazwa „karate-dō” (空手道) lub „karate-jutsu” (空手術)[1]) oznacza „drogę (sposób) pustych rąk”. Pierwotnie zapisywano je ideogramami: 唐手, co oznaczało „chińską rękę”, „chiński sposób walki” (dosł.: ręka Tangów). Na początku XX w. pod wpływem nacjonalistycznych idei, przyjęto w Japonii ten pierwszy zapis znakowy.

Pierwszy, udokumentowany zapis homofonu „karate” jako „pusta ręka” (空手) miał miejsce w sierpniu 1905, autorstwa Nagashige Hanagusuku[2].

Karate jest sztuką walki stworzoną przez mieszkańców Okinawy jako metoda samoobrony bez użycia broni. Dawniej dla tej sztuki używano nazwy te i zapisywano znakiem „ręki” (手) lub tōde (唐手). Słowo tōde składa się z dwóch znaków: tō (唐) – sinojapońskie czytanie znaku oznaczającego dynastię Tang, ale także Chiny oraz Cathay (arch. Chiny)[3] oraz te lub w udźwięcznieniu de (手) – ręka (w przypadku Okinawy także sztukę walki wręcz).

Nazwa karate została zatwierdzona dopiero w 1936 przez mistrzów z Okinawy: Kentsū Yabu, Chōmo Hanashiro, Chōshin Chibana, Chōjun Miyagi, Chōki Motobu.